Atef Abu Saif idazle eta Palestinako Aginte Nazionaleko Kultura ministro ohiak Gazan bizitzea zer den kontatzen du, liburu forma hartu duten kroniken bidez. Gazan gertatuaren lekukotasun paregabeak bilduta, genozidio baten egunerokoa osatzen dute. Urtebetean 42.000 palestinar baino gehiago hil dituzte, eta 95.000tik gora zauritu. Kopuru horiei izen-abizenak jarri dizkie idazle palestinarrak.
Liburuaren mezu nagusia da Palestinaren auzia aspalditik datorrela, otomandar inperioa desegin garaitik eta kolonialismoa dela auzia ulertzeko gakoa. Ildo horretan egileak beste kolonizazio-prozesu batzuei egiten die erreferentzia: Aljeria, Irlanda, Zeelanda Berria... Era berean, sionismoak bultzatutako kolonizazio okupatzaileari palestinar herriak egin dion erresistentzia eta herri moduan birsortzeko izan duen gaitasuna dira azpimarratzen diren beste gako batzuk.
Ume motxiladun baten bizipenak jaso ditu Eztizen Artola Iturratek bere aurreneko nobelan. Denboran luzatutako sakabanaketan murgildu, eta orain arte literaturan kontatu gabeko espazio bati hitzak jarri. «Aspertuta bezain nekatuta» zegoen Artola gizonek monopolizatu duten gatazkaren errelatoan bere burua ez aurkitzeaz eta horren aurka egin du liburuan, motxiladun umeen amei aitortza eginez, bere amarengandik abiatuta.
Liburu honetan, munduko hainbat herrialdetako jatorri judu eta palestinarreko 16 egileren gogoetak biltzen dira. Autore horiek XXI. mendean biztanleria zibilaren aurka egindako egitaterik basatienetako bat aztertzen dute: herri palestinarraren genozidioa. Bere ikuspegi ugarietatik, gure orainaren bilakaera eta gizateriaren bideak etengabe aurkaratzen dituen drama baten ertzak argitzen laguntzen du liburu honek.
Ikus-entzunezko testu konplexua da. Adimen Artifizialaren eremu fikziozkoetan txipli-txapla ari garela Matrioshka burmuin bezala egituratutako narrazioa. Geruza bat ulertzen duzunean hurrengo geruzara bidaltzen zaitu telesailak, aurrekoa problematizatuz, hedatuz, zalantzan jarriz erreala eta simulatua, artifiziala eta naturala, ametsa eta memoriaren arteko dantza eder baina terriblean.
Zer gertatuko litzake Errusia eta herrialde europarrek Norvegian kokatuko balute petrolio eta gas eskasiaren ondorioz?
Zi-fi utopiazaleontzat motz geratzen den telesail benetan gozagarria, baina posiblearen markoa puskatu baino zabaltzen duena.
Komiki honen orrialdeak Portugalen 1974ko apirilaren 25eko Iraultzaren aurreko eta ondorengo urteetan murgiltzen gaitu, José Novo, Estatuaren diktaduran Lisboako periferian hazi zen gaztearen bidez. Testigantzak eta fikzioa nahasten diren heinean musikak, liburuek, ideia klandestinoek eta askatasun nahiak bustitzen dituzte eleberria.
Komiki-kazetaritzaren ildoan aitzindaritzat jotzen da liburua: palestinarrek 1990eko urteetan bizi zuten egoera erretratatu zuen Joe Saccorenek eta orain, Julen Gabiriak komikia euskaratu eta Astiberri argitaletxeak plazaratu du.
Marjane Satrapi ilustratzaile irandarrak komikia honetan, Irango Iraultza islamikoa kontatzen du lehen pertsonan, garai hura bizi izan zuen haurraren begietatik, eta gero ere kontakizun autobiografikoarekin jarraitzen du, Europako ikasaldia, Iranera itzultzea eta abar deskribatuz.
Unai Iturriaga eta Harkaitz Cano gidoilariek eta Joseba Larratxe ‘Josevisky’ marrazkilariak arauari itzuri egin diote Mikel Laboa heterodoxoari dagokionez, komiki-liburuan. Bere kantuak irudi bilakatu dute eta kontutan hartu dituzte Laboaren katarsirako gaitasuna, garai baten kronika, soiltasunaren apologia, surrealismoa, hizkuntzak eta generoak gainditzeko zeukan sena.